Makroekonomia
Produkt Krajowy Brutto
PKB i DN jako miary poziomu rozwoju gospodarczego i poziomu dobrobytu
PKB i DN można wykorzystać przy porównywaniu rozmiarów gospodarek. Żeby ocenić poziom rozwoju gospodarczego i przeciętny standard życia ludzi trzeba odnieść PKB (DN) na jednego mieszkańca (per capita).
Czynniki wzrostu dochodu narodowego (PKB)
Jednym ze stanowisk teoretycznych reprezentowanym przez neoklasyków jest tzw. podejście podażowe. Czynników wzrostu DN szuka się tutaj w czynnikach określających maksymalne rozmiary podaży agregatowej i globalnej: wskazuje się na zasoby czynników produkcji i efektywność ich wykorzystania. Innym podejściem jest podejście popytowe, według którego faktyczny dochód narodowy wyznaczany jest przez wielkość agregatowego popytu na towary (autorem tej teorii jest J. M. Keynes). Oba podejścia są prawdziwe. Podejście podażowe opisuje gospodarkę w długim okresie przy pełnym wykorzystaniu czynników produkcji, podejście popytowe to analiza krótkookresowa gospodarki w warunkach niepełnego wykorzystania czynników produkcji. Keynes patrzył na dochód narodowy jako na sumę oszczędności i wydatków (Y = C + S). Decyzje dotyczące podziału dochodu na wydatki i oszczędności zależą od wysokości uzyskiwanego dochodu i wielkości nagromadzonego majątku (bogactwa). Wpływ dochodów na wielkość wydatków konsumpcyjnych można pokazać uwzględniając trzy aspekty:
- M. Friedman wysuwa hipotezę dochodu permanentnego. Wydatki zależą od przeciętnego dochodu jaki osoba spodziewa się uzyskać w ciągu całego swojego życia (dochód permanentny)
- wysokość wydatków konsumpcyjnych poszczególnych osób w dużym stopniu zależy od standardu życia ich znajomych i sąsiadów
- według Keynesa wielkość wydatków zależy od poziomu bieżących dochodów uzyskiwanych przez gospodarstwa domowe. Gdy dochody wzrastają, wzrastają wydatki konsumpcyjne, chociaż ich udział w dochodzie w miarę jego wzrostu zmniejsza się
1 [2]
Tagi budżet państwa dochód gospodarka makroekonomia pkb produkt krajowy brutto wydatki