Makroekonomia
Wydatki inwestycyjne
Analizując część agregatowego popytu w postaci wydatków inwestycyjnych Keynes rozumie przez inwestycje wydatki związane z powiększeniem i utrzymaniem zasobów kapitału fizycznego (maszyny, urządzenia, budynki a także zapasy).
Najważniejsze czynniki wpływające na wydatki inwestycyjne:
- stopa procentowa kredytów
- zmiany popytu konsumpcyjnego
- koszty i efektywność wyposażenia kapitałowego
- oczekiwania na ewentualne zyski w przyszłości
W analizie Keynesa wymienione czynniki wpływające na inwestycje są pomijane natomiast zamierzone inwestycje mają w całości charakter autonomiczny ( I = Ia).
Powyższy wzór określa poziom łącznych zamierzonych wydatków (konsumpcyjnych oraz inwestycyjnych) przy różnych poziomach dochodu narodowego. U Keynesa warunkiem równowagi na rynku towarów jest pokrywanie się zamierzonych wydatków z faktycznie wytworzonym dochodem narodowym.
Stan równowagi występuje gdy S = I. W stanie równowagi w gospodarce inwestycje muszą równać się oszczędnościom. Inwestycje jako niekonsumowalna część dochodu narodowego muszą pokrywać się z planowanymi oszczędnościami, które też są częścią dochodu narodowego nieprzeznaczoną na wydatki konsumpcyjne. Gdy S > I to firmy zmniejszają produkcję (zapasy wzrastają).
Gdy S < I to firmy zwiększają produkcję (brak zapasów). Sednem teorii Keynesa jest tzw. mnożnik inwestycyjny. Wzrost dochodu narodowego powodowany jest wzrostem popytu wynikającym ze wzrostu wydatków inwestycyjnych. Rozważając gospodarkę w warunkach niepełnego wykorzystania zasobów wzrost produkcji jest możliwy przez pełniejsze wykorzystanie tych zasobów.